سه بی‌دقتی رییسی در اشاره‌های تاریخی نطق سازمان ملل

به گزارش گیلانی ها خبر و به نقل از عصر ایران، مهرداد خدیر نوشت: «از زمانی که رییس جمهور وقت ایران محمد علی رجایی پای خود را که آثار شکنجۀ رژیم تحت حمایت آمریکا در آن نمایان بود روی این تریبون گذاشت چهل سال می‌گذرد. او مدتی پس از آن سخنرانی به دست گروهک تروریستی مورد حمایت آمریکا به شهادت رسید.»

در این جملات که آقای ابراهیم رییسی رییس جمهوری اسلامی ایران در نطق اخیر خود در مجمع عمومی سازمان ملل بر زبان آورده سه بی‌دقتی به لحاظ اشارات تاریخی به چشم می‌خورد و از این رو جا دارد به نویسنده یا نویسندگان متن و مشاوران خود تذکر دهند بیشتر مراقب جزییات باشند. چنانچه نوشتۀ خودشان باشد نیز می‌توان به حساب جوانی ایشان در سال ۱۳۵۹ گذاشت چون درآن زمان تنها ۲۱ سال داشته است و بیشتر درگیر امور قضایی بوده تا سیاسی.

۱. محمدعلی رجایی در مهر ۱۳۵۹ و در آغازین روزهای تجاوز عراق به ایران در مقام نخست‌وزیر به نیویورک رفت و نه به عنوان رییس جمهوری. او هرگز به عنوان رییس جمهوری به نیویورک نرفته است. در آن زمان ابوالحسن بنی‌صدر رییس جمهوری ایران بود که چون عهده‌دار فرماندهی کل قوا بود به این سفر نرفت.

۲. دوران ریاست جمهوری محمدعلی رجایی بسیار کوتاه و کمتر از ۴۰ روز و به صورت رسمی تنها ۲۸ روز است. او هشتم شهریور ۱۳۶۰ سه هفته قبل از اجلاس سالانه سازمان ملل به شهادت رسید.

۳. محمدعلی رجایی نخست‌وزیر وقت ایران در ۲۶ مهر ۱۳۵۹ و چنانچه اشاره شد در زمان ریاست جمهورری ابوالحسن بنی‌صدر در شورای امنیت سازمان ملل سخنرانی کرد نه در مجمع عمومی و برای سران. در مجمع عمومی که تریبون و مجلس ایران را از روی آن ساخته‌اند پشت تریبون می‌ایستند و سخن می‌گویند ولی در شورای امنیت روی صندلی می‌نشینند و دو تریبون مختلف است. تا قبل از سال ۱۳۸۸ تصویر مرحوم رجایی که نشسته نطق می‌کند در حالی که بهزاد نبوی با اورکت سیاه پشت او ایستاده در کتاب‌های درسی بود اما بعد ازآن حذف کردند. بنا بر این تعبیر «این تریبون» دقیق نیست مگر آن که تریبون را توسّع دهیم و به معنی سازمان ملل در کلیت آن بدانیم.

۴. رجاییِ نخست‌وزیر در شورای امنیت پای شکنجه دیدۀ خود را روی میز نگذاشت. بلکه در کنفرانس خبری این کار را انجام داد. (جالب است بدانید محمدعلی رجایی در رژیم گذشته به خاطر آن شکنجه شده بود که نام دوستان خود را لو دهد و نداد و در مجلۀ چشم‌انداز ایران خواندم که دکتر محمد محمدی گرگانی از فعالان ملی‌مذهبی، استاد حقوق و پدر همسر احمد زیدآبادی  گفته بود بیشتر برای آن بود که نام مرا لو ندهد و پس از آن شرم داشتم در چشم او نگاه کنم).

۵. تصریح انتساب ترور هشتم شهریور ۱۳۶۰ به مجاهدین خلق در حالی است که برخی از اصول‌گرایان این حادثه را مشکوک دانسته و گاه به صورت غیر مستقیم بهزاد نبوی را هم متهم می‌کردند. این را که بهزاد نبوی از کشتن صمیمی‌ترین دوست و حامی خود که چه به عنوان نخست‌وزیر و چه رییس جمهوری نیاز به هماهنگی نداشته و وارد دفتر او می‌شده چه نفعی می‌برده هم البته توضیح نداده‌اند. سخنان آقای رییسی قاعدتا نباید به مذاق اتهام زنندگان خوش آید.