دیدن «همه مردم»؛ راه برون رفت از بحران اخیر

به گزارش غیرمنتظره و به نقل از عصرایران، منوچهر محمد شمیرانی نوشت:

عدل کن، عدل که گفتند حکیمان جهان
مملکت، بی‌مدد عدل نماند بر جای

(ملک الشعرای بهار)…

روزهای سخت و تلخ و عجیبی را می‌گذرانیم. از دست رفتن دختری از دختران ایران در بازداشتگاه گشت ارشاد، فتیله اعتراض و انتقاد نسبت به تندروی و برخوردهای غیر اصولی ماموران گشت ارشاد را روشن کرده است و هر چه می‌گذرد شعله هایش، گوشه و کنار بیشتری از کشور را در بر می‌گیرد.

انتقاد نسبت به ماهیت فعالیت گشت ارشاد و نتایج منفی آن، اجماع وسیعی را در میان طیف‌های مختلف مردم از جناح‌های گوناگون ایجاد کرده است که تا کنون، سابقه نداشته است و هم اکنون، به جز طیف مدافع این برخوردهای تند، جمیع مردم موافقتی با تداوم فعالیت گشت ارشاد از خود نشان نداده اند.

ابراز این انتقاد و اعتراض و مخالفت، که در ابتدا به شکلی آرام و ملایم بود رفته رفته، رنگ و بوی تندی به خود گرفت و هر روز، دامنه آن در گوشه و کنار کشور وسیع‌تر و گسترده‌تر می‌شود.

نکته جالب آن است که اصلی‌ترین تعداد معترضان و منتقدان به این شرایط را، گروه سنی تشکیل می‌دهد که در دهه‌های پس از انقلاب به دنیا آمده و در تمام سال‌های رشد و آموزش‌پذیری شان، در اختیار سیستم تربیتی و آموزشی کشور بوده اند.

مشکل کجاست؟

با نگاهی به شرایط این روزها، می‌توان گفت به نظر می‌رسد بین مردم و حکومت، یک زبان مشترک برقرار نیست. هر کدام، از زاویه نگاه خود به مسائل نگاه می‌کنند، هر کدام حرف خود را می‌زنند و راه خود را می‌روند.

در این جا باید دید مقصر کیست؟

مردم، که همیشه همراه بوده‌اند و با وجود محدودیت‌های مختلف برای حضور کاندیداهای مورد نظرشان، در بیشتر انتخابات ریاست جمهوری و مجلس و… در این سال هاشرکت کرده و نشان داده‌اند که یک «شهروند خوب» هستند.

ولی آیا دولتمردان، از این همراهی مردم به نفع تحقق مطالبات آنان و ارتقای وضعیت معیشت و رفاه آنان و به تعبیری، برای بهتر شدن دنیا و آخرت آنان استفاده نموده‌اند یا این همراهی مردم را، دلیل درست و بر حق بودن رویه حکومت داری خود دانسته و روز به روز، دایره حقوق شناخته شده مردم در اسلام و قانون اساسی را، تنگ‌تر و کوچک‌تر کرده‌اند تا جایی که شاید بتوان گفت به روزی رسیده‌اند که به دنبال «سوپاپ اطمینان» کنترل بحران‌های اجتماعی موجود می‌گردند تا شاید کمی، از بخار غلیان آشفتگی‌های موجود بکاهند.

به راستی، زمامداران و مسئولان، آیا تا کنون تلاش کرده‌اند به اعتبار این که مسئولیت تمامی مردم ایران را بر عهده دارند با تمامی طیف‌ها و لایه‌های مختلف جامعه، ارتباط برقرار نمایند، مفاهمه ایجاد کنند و به یک زبان مشترک برسند یا صرفا، آن چه را که از دیدگاه خود و طرفداران‌شان درست می‌دانسته‌اند بر آن تاکید ورزیده و تلاش کرده‌اند به هر قیمت و به هر شکل، هیچ بازنگری در راه و روش و سیره خود نداشته باشند؟

حرف مردم

حرف مردم، این است که قانون، برای آسایش و راحتی و زندگی بهتر مردم وضع می‌شود. قانون، وحی مُنزل نیست و در صورت آسیب دیدن مردم از اجرای یک قانون، می‌بایست نسبت به اصلاح و تغییر آن قانون اقدام شود. از این رو، حذف گشت ارشاد و اصلاح و تعییر قانون مبارزه با بدحجابی را مطالبه کرده اند.

حرف مردم، این است مگر قانون اساسی، مبنای عمل در کشور ما نیست؟

مگر اصل ۲۷ قانون اساسی، اعتراض را حق مردم ندانسته است؟ مگر اعتراض، امکانی برای آگاه شدن از مشکلات و مطالبات مردم توسط مسئولان نیست؟ پس چرا هر اعتراض مردم را با اغتشاش اشتباه می‌گیرند و با برخورد تند، موجب از بین رفتن امکان طرح مسالمت‌آمیز حرف و انتقاد مردم می‌شوند؟

مروری بر اعتراض‌های مردمی در چند دهه گذشته، حاکی از آن است اگر این حق قانونی مردم، که در اسلام و قانون اساسی کشور به رسمیت شناخته شده است مورد توجه قرار می‌گرفت بسیاری از بحران‌های اجتماعی، نه شکل می‌گرفت و نه، گسترش پیدا می‌کرد.

به هر روی، اگر از تنگ نظری‌ها و یکسویه نگری‌ها خبری نباشد و زمامداران، در قبال تمامی مردم – و نه بخشی از آنان – احساس مسئولیت داشته باشند و تصور نکنند طرفداران تفکر آنان، «تافته‌ای جدابافته» هستند و بخواهند هر حرکت و برنامه‌ای را، صرفا برای جلب رضایت آنان دنبال کنند می‌توان امید داشت از شرایط دوقطبی موجود گذر کنیم و انبوه نیروهائی که روبروی مردم قرار می‌گیرند را به نیروهائی برای ایجاد جامعه‌ای با «مردمی در کنار هم» تبدیل کنیم.

این مهم، فقط با عشق به همه مردم، ارتباط با همه مردم، آموزش درست زیستن به همه مردم در یک جامعه مدنی و تلاش برای زندگی بهتر همه مردم میسر خواهد شد.