یکی بر سر شاخ بود و بن می‌برید، داستان مدیریت پسماند در شهر رشت دقیقا مصداق این مصرع است؛ هیچ برنامه‌ای برای کاهش پسماند وجود ندارد (که البته در سطح کشور هم تعریف و شناخت دقیقی درباره آن وجود ندارد)، حتی نشانه‌ای از اینکه مدیریت شهری به کاهش تولید پسماند و مدیریت موضوعات مرتبط با آن فکر می‌کند، هم دیده نمی‌شود، برنامه‌های تفکیک از مبداء با همه چالش‌هایش از بین رفته و صرفا یک حرکت نمایشی و به ظاهر موجه در حال اجراست که نمونه‌اش حتی در مدرن‌ترین شهرهای جهان که ساختارهای شهری بر مبنای فناوری اطلاعات بنا شده، جایگاهی ندارد؛ سطح جمع‌آوری محدودی که هم وجود داشت، اکنون شهروندانی دلخور از مدیریت شهری را ایجاد نموده است.

مدیران شهری با چه موانعی اعم از اقتصادی و بروکراسی اداری، جهت تدارک تجهیزات روبه‌رو هستند؟ تعیین ضرب‌الاجل بدون تخصیص بودجه و امکانات تا چه اندازه طی مسیر موثر خواهد بود؟ مدیریت صحیح پسماند نیازمند تلاش مردم و مسوولان در کنار هم است تا زنگ خطری که سال‌هاست در اثر آلودگی به صدا در آمده شنیده شود. دریای خزر، تالاب انزلی، سفیدرود، پارک ملی بوجاق، زرجوب و گوهررود و… هر کدام به نوعی درگیر آلودگی‌های ناشی از پسماند هستند و این آلودگی اثر مستقیم بر انتقال انواع بیماری‌ها و کیفیت زندگی در این استان سبز دارد. هر یک روز تاخیر در روند تغییر شرایط فعلی جبران‌ناپذیر است.