الجزیره نوشت: آنتونی بلینکن، وزیر خارجه ایالات متحده، در تلاش برای نجات نفوذ رو به کاهش کشورش در خاورمیانه، این هفته سفری سه روزه به عربستان سعودی را آغاز کرد. اما پیشبرد «همکاری استراتژیک» با همتایان سعودی و دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس، ممکن است یک چالش بسیار دشوار باشد.
رهبران چین و روسیه هم چنان به تقویت روابط خود ادامه می‌دهند، زیرا آنان با یکدیگر «تغییرات» را هدایت می‌کنند. نشریه «ال پائیس» بیانیه مشترک منتشر شده پس از نشست هفته گذشته رهبران دو کشور در مسکو را مورد تحلیل قرار داده است.
کشورهای حاشیه خلیج فارس باید چارچوب دیپلماتیکی ایجاد کنند تا از تبدیل شدن منطقه به عرصه مبارزه بین واشنگتن و پکن جلوگیری نمایند.
امضای اخیر طرح «برنامه هماهنگ سازی» بین چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان سعودی با پروژه ابتکار عمل کمربند و جاده چین نمادی از تغییر بازی است. آن چه تهران را بیش‌تر آزار می‌دهد آن است که عربستان سعودی و ائتلاف عربی حیاتی‌ترین الگوی استراتژی‌های منطقه‌ای چین در منطقه غرب آسیا و آفریقا خواهند بود.
تظاهر به ایجاد توازن که اوباما برای توجیه توافق برجام با یک قدرت تهاجمی و تجدیدنظرطلب مطرح کرد، هرگز چندان منطقی نبود. به هر حال، اگر دوستی قول دهد که نیازهای شما را با نیازهای بدترین دشمنتان متعادل کند، به نظر منصفانه است که نتیجه گیری کنید که او دیگر دوست شما نیست.
کیومرث اشتریان استادعلوم سیاسی دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت: دو عامل اساسی سبب خواهد شد تا در گام بعدی ایران و روسیه پیوندها و همکاری‌های نظامی وسیع‌تری پیدا کنند؛ یکی نقش نظامیان در سیاست و دیگری محدودشدن ظرفیت‌های ایران پس از آشکارشدن رابطه چین و اعرابِ حاشیه خلیج فارس.
اقدام چین این پیام را تداعی می‌کند که «چین جدید» یک قدرت بی‌خطر، غیر مداخله‌گر و به واقع «تنش پرهیز» نیست.